Net als lang, lang geleden, schrijf ik graag weer een positief kritisch verhaaltje over mijn bevindingen van de Puttense Sport Marathon (PSM). Niet om mensen te kwetsen, maar om volgend jaar een (nog) beter team te zijn. Mensen wijzen op verbeterpunten (op onkunde of zelfs mensen tegen zichzelf in bescherming nemen) maakt dat mensen kunnen groeien, en dat is waar de sportmarathon over gaat, dat is waar het leven over gaat.
Even wat info op een rijtje: Er doen dit jaar 19 teams mee aan de marathon. Dat wil zeggen dat er bij ieder onderdeel 38 punten te verdienen zijn voor de winnaar. Bij iedere positie onder de 1e plek gaan er 2 punten af, ofwel de nummer 5 van een onderdeel krijgt: 30 punten. Je mag dit verder vergeten, maar zo nu en dan noem ik wat getallen, dan heb je een idee waar ik het over heb!
Onze doelstelling dan, en geloof mij, met onze ‘selectie’ is dit behoorlijk ambitieus:
- Top 10 in het totaalklassement.
- FairPlay Cup binnenslepen.
- Bij 5 onderdelen in de top 5 eindigen.
- 1 onderdeel winnend afsluiten.
Dan ben ik bijna aan mijn eigenlijke verhaal toe, maar nu iedereen nog aandachtig zit te lezen moet mij even iets van het hart. Als leiding (Harry, Laura en Jurgen) van het team krijgen wij vaak hartverwarmende complimenten. En blijf dit vooral doen, want het doet ons echt iets! Maar teamgenoten, ik wil jullie daar graag het volgende over zeggen. Het belangrijkste zijn jullie zelf!
Hoe cliché het ook klinkt, maar zonder jullie geen team. En ook al zullen er mensen het gevoel hebben weinig toe te voegen, en natuurlijk, in veel gevallen is dat dan ook zo, maar om mensen te laten uitblinken, is er ook middelmaat nodig! En in ons team is er vreselijk veel plek om uit te blinken.
Het team van dit jaar kent weer wat andere namen, dan de voorgaande jaren. Wat afmeldingen, werk, of ander soortige drogredenen, hebben gezorgd dat er plek was voor verbetering, of ik bedoel verjonging.. Het lijkt me daarom goed om de nieuwe strijders even kort aan u voor te stellen, en daarbij te melden, waarom we juist déze persoon hebben benaderd… Op alfabetische volgorde:
Bas van Meerveld, in de hoop dat hij Crossfit op zou pakken. Dit gebeurde helaas niet, maar er waren gelukkig nog voldoende andere onderdelen waarbij we zijn domme kracht in konden zetten.
Joanne van Dasselaar, om haar onuitputtelijk loopvermogen, en ze is een uitstekende puzzelaar. Maar eigenlijk voornamelijk omdat ze als enige kan schaken…
Joanne Gooijer, dat ging eerlijk gezegd per ongeluk. We wilden Joanne van Dasselaar vragen. Gelukkig doen, in de strijd om de FairPlay cup, ‘dit soort dommige mensen’ het altijd goed…
Julian Bos, voor mij een onbekende, maar op aanraden van Jeroen. Op hoop van zegen dan maar…
Marijn van Meerveld, komt over van Team Workz. En als die zo makkelijk afscheid van iemand nemen, dan zou er een lampje moeten gaan branden, maar we wachten af. Volgens de verhalen kan hij alles een beetje, maar niks goed.
Nadine van Zeumeren, heeft op basketbal gezeten, dus dat klinkt hoopgevend. Helaas wilde ze bij meerdere onderdelen ingedeeld worden…
Nicky vd Broek, uit nieuwsgierigheid. Ze lijkt erg talentvol te zijn, en wellicht vind ze hier een sport die ze wel kan. Na haar toezegging niet te willen voetballen, mocht ze meedoen…
Nikki Hartman, hét voetbaltalent van Rood-Wit. Nu eens kijken of ze nog meer kan, dan op ontzettend laag (voetbal)niveau, een ‘vrouwtje’ passeren…
Roeland Vis, puur gevraagd voor het zwemmen. Enthousiast, jong en fit. Jarenlang heeft zijn vader, Gert, ons team versterkt, en het kan toch niet zo zijn dat talent een generatie overslaat…
Wienik van Diest, gehaald om de onderdelen die wij als team niet beheersen, uit het slop te trekken. Wienik kan alles. Zelfs de boodschap dat hij maar aan 2 onderdelen mee kon doen, heeft ons niet belemmerd om deze grootheid binnen te halen. Met zulke mensen wordt onze doelstelling een makkie, maar vooraf bekeken is hij meer een investering voor in de toekomst…
Tot zover de nieuwe aanwinsten, verder dezelfde talentloze bagger als ieder jaar. Allemaal met een paar jaar meer op de teller, een paar kilo meer op de teller en nóg meer verhalen over hoe goed, en leuk, het vroeger allemaal was. Een team Guadalajara in wording…
Tot zover vooraf, door naar waar het allemaal echt om gaat: de Puttense Sportmarathon 2022. Het is vrijdag 24 juni, en vanaf 17.30 uur druppelen de eerste gladiatoren van ons team binnen op het terrein van de Meeuwen. De gespannen gezichtjes verraden dat niet iedereen overstroomt van zelfvertrouwen, maar de tasjes die Harry weer zorgvuldig en evenwichtig voor iedereen heeft samengesteld, zorgen voor een glimlach. Een uitgebalanceerd voedselpakket, een schema, een bandje en de nodige shirts. Alles wat nodig is, in een grappige verpakking. Dat Harry nog nooit is voorgedragen voor een Koninklijke Onderscheiding is mij een raadsel. Na de nodige schietgebedjes tikt de klok langzaam richting 18.00 uur, het startmoment van de Marathon, waar we, door corona, jaren op hebben moeten wachten.
18.00 uur Tennis, Volleybal en E-Games gaan beginnen.
We zijn van start, en namens Rood-Wit hebben we bij het onderdeel E-Games onze hoop gevestigd op Jeroen. Een typefout in het programma, waarin werd gesproken over FIFA19 i.p.v. een jongere versie, deed hem nog enigszins van zijn á propos brengen, maar daar was gedurende dit onderdeel maar weinig van te merken. Althans, dat heb ik gehoord. Wij waren vooral blij dat we 2,5 uur van Jeroen waren verlost, en natuurlijk is er niemand bij deze onzin wezen kijken, maar het leverde ons wel een 5e plek op. Fantastisch Jeroen!
Ondertussen was Volleybal ook van gestart gegaan, een voor ons kansloos onderdeel. Niet omdat de tegenstanders zo goed zijn, maar dit heeft vooral met ons eigen team te maken. 1x oefenen, met een paar van de spelers, bracht hier helaas geen verandering in. Herbert Grevengoed, die gelukkig de gehele zaterdag afwezig zou zijn, moest hier wel in worden gezet. Dit gezien de tijd, maar ook omdat we bij andere sporten wel kans hebben op resultaat, en het vervelend zou zijn als hij ons die kansen zou ontnemen. Hij bakte er werkelijk niets van. Maar gelukkig voor hem was hij niet de minste van het veld, Marijn M, ons kersvers, overgekomen teamlid, kwam dit onderdeel definitief om zeep helpen. Als ik met Iwan nog een manspersoon mag noemen snapt, denk ik, iedereen wel waar onze 17e plek vandaan komt. Wienik, Marijn L, Rob en Hemel, die ook bij dit onderdeel stonden ingedeeld, en wel redelijk talent hebben, konden deze overvloed aan incompetentie helaas niet meer redden. Als ik tot slot nog meld dat ook Joanne G en Nadine bij dit onderdeel stonden ingedeeld, denk ik dat onze doelstelling om voor de FairPlay cup te gaan, en niet voor de winst, een logische is geweest.
Tot slot start, ook om 18.00 uur, Tennis, waarbij actief ons vaste tennisduo: Wouter en Maud. Ze gaan wederom een poging wagen om wat punten binnen te sprokkelen. De kansen op een redelijke klassering lijken hier aanzienlijk. Wouter kan aardig tennissen, zeker wanneer hij fit is. Helaas, dat was hij niet. Maud is altijd erg stabiel, en aan het begin van de marathon, nog scherp. Later in de marathon verdwijnt bij Maud vaak de echte focus om goed te sporten en wordt alles daar omheen weer belangrijker. Hun deelname leverde ons een hele knappe 7e plek op. En nog meer heuglijk nieuws: Wouter was geblesseerd geraakt. Hoe fijn is het dat een speler die eigenlijk maar 1 onderdeel kan, het hier ook bij laat! Tot onze grote spijt hadden we hem ook ingedeeld bij het luchtbuksschieten, waardoor hij later toch nog terug zal komen in dit verhaal, maar op dit moment overheerste de blijdschap over zijn uitvallen nog…
Inmiddels is het 20.00 uur en zijn de onderdelen Sjoelen en Crossfit gestart.
Crossfit was dit jaar een sport voor de specialisten in de sportschool. Met een deadlift van 70 kg en een Clean en Press van 40 kg. Nu hebben we bij Rood-Wit al een chronisch tekort aan specialisten, laat staan dat ze toevallig dít zouden kunnen. Het vragen van mensen voor 1 onderdeel is niet wat wij ambiëren, en omdat de kans op blessures ons gewoonweg te groot leek, hebben wij besloten om dit onderdeel te skippen. We hopen dat de organisatie inziet dat dit echt tot heftige blessures kan leiden, en dat alle sporten een toegankelijk karakter moeten hebben. Specialistisch heeft hierin, volgens ons, geen plaats. Helaas, we hopen volgend jaar weer een enthousiast tweetal af te kunnen vaardigen. Ik hoor jullie denken, waarom niet 2 sporters gestuurd die weinig kunnen en duimen dat deze geblesseerd uitvallen. Natuurlijk hebben wij dit serieus overwogen, maar Herbert zou alleen nog voetballen en dan sowieso weggaan, en de andere ondermaatse deelnemer, waarvan wij de naam natuurlijk niet bekend gaan maken, maar waar er maar 1 van is (There’s only one…) wilde echt niet meedoen aan dit onderdeel…
Sjoelen dan, bij het mooie bedrijf dat Kolmer heet. En geloof het of niet, maar dit is 1 van de weinige onderdelen waar ik weinig op aan te merken heb. De inzet van de deelnemers, Mariëlle, en toevallig ikzelf ook, was bovengemiddeld. Mariëlle, helaas geblesseerd aan de sportmarathon begonnen, en daarom alleen maar actief op dit onderdeel, en bij het puzzelen, begon enigszins gespannen aan haar optreden. Gelukkig zagen we dat in de scores niet terug, en we leken af te stevenen op een 1e plek in de poule. Helaas werden we nipt 2e, met een score waar we, bij een gelukkigere loting, wel 1e waren geweest. Vervolgens wisten we de poule van nummers 2 eenvoudig te winnen, in een score, die in de winnaarspoule een mooie podiumplek had opgeleverd. Maar helaas, de regels zijn de regels. Toch kan zo een 6e plek toch heel anders overkomen dan zo’n nietszeggende 5e plek bij E-Games. Ook knap natuurlijk, maar anders knap.
Door met Biljart, dat om 22.00 uur van start ging.
Met Marcel en Laura hadden we hier niet zomaar 2 deelnemers heen gestuurd. Dit was onze kans om weer een stap dichter bij onze doelstelling, 5x een top 5 positie, te komen… Laura is nu eenmaal iemand die je niet voor minder dan 30 punten naar een onderdeel toestuurt. En ondanks deze druk, presteert zij altijd. Nouja, tot vandaag… Naar de details heb ik niet durven vragen, maar ik ga ervan uit dat Marcel slecht gepresteerd heeft, en dat zelfs de aanwezigheid van Laura niet voor een top 5 notering heeft kunnen zorgen. Met een teleurstellende 9e plek sloten de beide deelnemers aan bij het voetbalteam dat zich op gaat maken voor hun toernooi…
Ondertussen was het al 22.30 uur geworden, en zijn de onderdelen Basketbal, Klaverjassen en Sportquiz gestart.
Met de sportquiz hebben we een onderdeel waar we hoog kunnen scoren. Ver voor corona hadden we dit onderdeel zelfs een keer gewonnen, en met Jansen, Marijn M, Miranda en Renske hebben we veel sportkennis in huis. Met alleen Jansen ook, maar we moeten er nu eenmaal 4 sturen, zodat Jansen niet het idee heeft alles alleen te hoeven doen. Bijkomend voordeel, als ze per ongeluk weer zouden winnen zou hij wel eens naast zijn schoenen kunnen gaan lopen.
Bij basketbal gaat het ondertussen boven verwachting. 4 gespeeld en 3 gewonnen. Nadine speelt de pannen van het dak en blijkt werkelijk veel talent te hebben. Hier moet ze gewoonweg iets mee gaan doen, het zou zonde zijn om wekelijks te voetballen terwijl ze basketbal dus wél kan. Maar wie gaat haar dat vertellen… Naast Nadine beschikken we over een zeer uiteenlopend team: Wienik, die alles kan, Jeffrey, die niks kan, Maarten die alles denkt te kunnen en Thessa… Het gaat van links naar rechts. Net als de resultaten overigens. Want na de prima tussenstand, kwam er bij mij geen informatie meer binnen, tot het eindresultaat: een 12e plek. Vooraf had ik hier direct voor getekend, maar je gaat zo snel mee in het enthousiasme van de eerste tussenstand.. Klaverjassen dan, nog zo’n onderdeel, waar je je beste mensen niet op zet. 1 van de afvoerputjes van de marathon. Hier worden de ‘sporters’ neergezet waar niemand vertrouwen in heeft, of die geblesseerd zijn. Er is nog nooit een toeschouwer geweest, en het heeft ook niks met sport te maken. Tenzij je hier goed op presteert natuurlijk, en met Jeroen en Harry, zou dat kunnen gebeuren. Het team was vooral blij dat we weer 2 uur van Jeroen verlost waren. En met een beetje geluk loopt het klaverjassen uit, en kan hij, als kers op de taart, ook nog op de bank starten bij het direct aansluitende voetbaltoernooi… Maar alles ging anders dit jaar. Een 1e plek! Gewonnen, en het (voorlopige) hoogtepunt van de sportmarathon.
Natuurlijk, niemand heeft hier iets van gezien, maar Jeroen en Harry zijn bescheiden genoeg om vanaf dit tijdstip, op elke plek waar ze kwamen, even te noemen dat zij eerste zijn geworden! En omdat we verder eigenlijk geen onderdeel heel goed kunnen, behalve puzzelen, zou dit weleens de enige 1e plek kunnen zijn! Vervelend dat uitgerekend Jeroen en Harry een goed resultaat boeken, maar met onderdelen als zwemmen, badminton en korfbal nog op het program, waren de punten heel hard nodig! Ondertussen was ook de sportquiz ten einde gekomen. En tot ons grote geluk was Rood-Wit niet in de top 3 geëindigd. 2 irritant, arrogante personen zijn nog te verdragen, maar als er ook nog 4 bij de quiz vandaan waren gekomen, was dat net teveel van het goede geweest. Een keurige 5e plek, in een erg sterk deelnemersveld, is wel een knappe prestatie van het viertal.
Dan is het alweer 01.00 uur geweest en is ook het onderdeel Triple 3 van start gegaan. Andere jaren heette dit de vuile500, het was nu net in een ander jasje.. 2 minuten op een crosstrainer, 1 minuut rust, 2 minuten roeien, 1 minuut rust en 2 minuten touwtjespringen. Kind kan de was doen. Ook met ons team was weinig mis: Roeland, Hemel en Maaike namen dit voor hun rekening. En ik zie jullie denken, Hemel, daar is toch al jaren het tempo uit.. Natuurlijk is dat ons ook niet ontgaan, maar het alternatief was dat we hem weer bij voetbal in moesten zetten, en dat is wat we zeker niet wilden. En als je Hemel verteld dat hij nog prima mee kan, nog echt niet versleten is, gelooft hij het ook nog… Zo’n lieve jongen! Met Roeland en Maaike hadden we de juiste kandidaten om dit een beetje te verbloemen. En dat bleek! Na een inspanning waar je ‘u’ tegen zegt, kwam er een heel nette 5e plek uit rollen. 30 punten in the pocket! Niet meer bij nadenken hoeveel dit er hadden kunnen zijn als we Hemel wel hadden laten voetballen…
01.30 uur, dé sport voor ons: Voetbal!
Als je als voetbalclub meedoet aan een marathon, kan je het jezelf eigenlijk niet veroorloven om hier niet op te scoren. Natuurlijk, ieder team heeft goede spelers, en bij Rood-Wit hebben we die vrijwel niet. Maar we hebben ook geen spelers die het helemaal niet kunnen. Of nouja, niet zoveel. Of nouja, die hebben we niet ingedeeld op dit onderdeel. Of nouja… Laat maar..
Het team bestaat uit: Bas van Meerveld. Niet schrikken, we weten dat hij weinig kan, maar we hadden hem in doel gezet, in de hoop dat daar weinig fout kon gaan… Herbert Grevengoed. Ik denk dat jullie hetzelfde denken als dat wij… En verder moesten Jeroen, Julian, Marcel en Marijn M. het namens de heren doen. Zoals gezegd, het houdt niet over, maar omdat ikzelf moest schaken, moest het hier maar mee gebeuren. Je wilt deze mensen natuurlijk ook niet bij een denksport neerzetten… Door met de dames: Nikki, Joanne G en Laura. Ik hoor de vaste toeschouwers van het damesvoetbal denken: Hoezo deze 3? Door een blessure konden Mandy en Mariëlle niet voetballen, Nicky wilde niet, Joanne D moest schaken, Nadine luchtbuksschieten, Maaike de Triple3, Miranda, Maud, Marijn L en Marleen hadden voetbal niet opgegeven. Renske staat bijna op het punt van bevallen. En Thessa wilde niet met Herbert samen in een veld. En als je deze dames even wegdenkt waren deze 3 dames de juiste voor dit onderdeel. En eerlijk is eerlijk, het lag niet alleen aan deze 3, dat we dit onderdeel niet eens in de finalepoule eindigden. De heren waren zeker net zo schuldig. Wel werd dit kleurrijk gezelschap keurig 5e, en met heel vermakelijk samenspel! En zo zie je maar weer dat een team het beste in elkaar naar boven haalt. Ondanks dat het individueel niet overloopt van het talent, kan je met dom werken, door veel energie in een potje te gooien en gewoonweg samen te werken, toch een mooi resultaat halen. Maar goed, dat zit in de DNA van iedere Rood-Witter…
02.30 uur alweer, en tijd voor de onderdelen: Luchtbuksschieten en schaken.
Over schaken kan ik vrij kort zijn: In het land der blinden is eenoog koning. Ofwel, denksport en een voetbalclub, dan kan er door velen een streep. Door zovelen dat Joanne D en ik eigenlijk als enige over bleven… En zelfs wij konden eigenlijk niet meekomen in dit geweld. 1 overwinning, 3 gelijke spelen en een illusie armer, zochten we stilletjes, en zonder zelfvertrouwen, weer aansluiting bij de groep. Met persoonlijk 4 van de 7 overwinningen, zou ik kunnen zeggen dat ik wel de kartrekker was bij dit onderdeel. Maar ik besef mij maar al te goed dat als we van tegenstanders geruild hadden, Joanne 4x had gewonnen en ik nog vaker was afgedroogd. Dus dit laatste stukje, waarin ik dus duidelijk probeerde te maken dat ik de beste speler van ons 2 was, mag je weer vergeten… 15e plek!
Luchtbuksschieten, nog zoiets. Wouter, die helaas (natuurlijk niet helaas, maar voor in het verslag klinkt dat wel aardig) geblesseerd was geraakt, kon dit onderdeel nog altijd invullen. Een kleine tegenvaller, maar gelukkig stond Nadine hem terzijde, en samen sleepten ze een opvallend goede 10e plek uit de strijd. En zo zie je maar dat je niet altijd talentvolle mensen hoeft te sturen, maar dat bij sommige onderdelen ook de geluksfactor een groot deel van het succes is!
03.30 uur: Kan-Jam. Wat? Frisbeeën, maar dan als sport. De vorige editie was dit onderdeel ook al aanwezig op de marathon en omdat ook hier de geluksfactor hoog is, zou er maar zo iets moois kunnen gebeuren. Met Maaike en Nicky hebben we in ieder geval een enthousiast duo. Na de nodige ‘pech’, hun eigen woorden, kwamen ze terug met een teleurstellende 11e plaats. Maar pech speelt volgens mij alleen een rol wanneer je iets goed kan, en het valt tegen. Wanneer je er vooraf al niets van kan, is het gewoon wat het is, dat heeft niet met pech te maken, maar met geen geluk. En wanneer geluk nodig is om resultaat te halen, dan ben je gewoon niet goed genoeg…
04.00 uur is het tijd voor tafeltennis. Ieder jaar geven we Jansen weer een kans, en eerlijk is eerlijk, het is het beste wat wij te bieden hebben, maar dat wil niet zeggen dat het goed is. Dit jaar mocht hij samen met Maud aantreden. Maud kan goed tennissen, dan zal ze tafeltennis ook wel kunnen. Tja, en met 2 middelmatige spelers, eindig je dus middelmatig. Een 10e plek, 20 punten. En eigenlijk valt het niet eens tegen..
05.30 uur is het tijd geworden voor het gevreesde zwemmen. Hier hebben we een heel aardig team op de been gekregen. Van Iwan wordt altijd gezegd dat hij niets kan, maar dat is buiten dit onderdeel gerekend. En ook met Jeffrey, Marcel, Bas en Roeland hoeven we ons eigenlijk geen zorgen te maken. En het wordt nog mooier, want Roeland gaat zo direct Wouter vervangen op de Freerun en zal niet meedoen aan het zwemmen. Dan houden we helemaal een topteam over. En met als dames Mandy, Miranda en Marleen zitten we ook op zeker bij de beste helft van de teams. Helaas blijkt dit theoretisch te kloppen, maar in de praktijk is dit onderdeel toch altijd weer zwaarder dan gedacht. En met Bas, die voor de afsprong rustig zijn tijd nam, wordt het heel lastig om een resultaat te behalen. Maar met Bas in je team, een 11e plek uit de strijd halen, is toch een prestatie van formaat. En wie weet kan dit volgend jaar nóg beter, ik zie potentie! En dat heb ik niet bij veel onderdelen gezien…
06.00 uur en terwijl de zon weer zijn licht over de wereld schijnt, we halverwege het sportieve deel van de marathon zijn gekomen, komen we bij de onderdelen Freerun en Mountainbiken. Dit laatste onderdeel vindt plaats in de bossen, op een parcours van 2,8 km, dat door zowel de man (Hemel) als de vrouw (Nadine) 3x afgelegd moet worden. Van Hemel, een fervent fietser, wordt een aardig resultaat verwacht, en met Nadine aan zijn zijde heeft hij een.. Blok aan het been.
Het leek voor Nadine even wennen zo zonder zijwieltjes, en ook de vermoeidheid van het gehele evenement speelde parten. Nog knap dat er een 10e plek werd behaald.
In de sporthal ging het een stuk beter. Roeland, op het laatste moment en zonder enige voorbereiding ingezet, ging als de brandweer over het Freerun-parcours. En ook Nicky, waar we veel van verwachtten op dit onderdeel, had het op haar heupen. Een fraaie tijd, een knappe techniek en een prima teamprestatie verder, konden er bij onze totaalscore weer 28 opgeteld worden. Een 6e plek om trots op te zijn, en er zit nog groei in ook!
6.30 uur op de klok, Midgetgolf op het programma!
Om dit een sport te noemen, gaat wat ver, maar toch een onderdeel waar Rood-Wit in het verleden aardig op heeft gescoord. En om deze traditie in ere te houden heb ik dit zelf maar opgepakt. Na een strenge selectie, kwam Joanne G hier als medespeler uit. Of medespeler, bij golf is daar een officiële term voor: de Caddie. En Joanne vulde dit meer dan verdienstelijk in. Om niet afhankelijk te zijn van de anderen, hadden we zelf een score bepaald die we wilden halen. Dit was 45. En omdat we met een heel mooie 42 slagen de baan verlieten, was ons doel gehaald. Het leverde ons ook nog eens een keurige 7e plek op.
Wat ook om 6.30 uur startte was het puzzelen. Dit gaat als volgt in z’n werk. Ieder team speelt met zoveel spelers als ze willen, je ontvangt een legpuzzel van 1000 stukjes en wie hem het eerst in elkaar heeft gelegd, die wint dit onderdeel. Na veel oefenen was teamcaptain en puzzelgoeroe Laura tot de volgende opstelling gekomen: Mandy, Mariëlle, Renske, Joanne D en Laura zelf zouden dit spreekwoordelijke varkentje wel even wassen. Toen na 2 uur de rookwolken waren opgetrokken en ze de puzzel af hadden, bleken er al 2 andere teams klaar te zijn. Een knappe prestatie, maar om nu te zeggen dat we dit aan zagen komen… Allerminst. En zo kan een 3e plek, wat op zoveel onderdelen een droom is, een enorme domper zijn. Wel weer 34 punten!
Inmiddels is ook ons ontbijt, dit jaar meer dan fantastisch verzorgd door Henk en Geertje van den Brink, weer klaar. Heerlijke broodjes, overheerlijke koffie, pannenkoeken, gebakken of gekookte eitjes, fruit en een meer dan hartelijk welkom! We zijn meer dan trots met zulk een warm bad tijdens de zware beproevingen die we achter de rug hebben, maar welke deels ook nog voor ons liggen! Niets, maar dan ook niets, te klagen! Hulde voor deze helden!!
Tijd voor de volgende onderdelen, het is 8.30 uur geworden en de trailrun en badminton staan op het punt van starten. Badminton kende, na jarenlang Renske ingezet te hebben, een andere partner voor Jansen. Omdat Renske zwanger is, mocht Miranda de honneurs waarnemen. Jansen deed dit jaarlijks niet onverdienstelijk, maar met een teleurstellende 17e plek, is wel duidelijk dat dit niet het gouden duo is. En of dat (alleen) aan Miranda lag, of (alleen) aan dat Jansen over datum begint te geraken voor de top, laat ik in het midden, maar wanneer je net zoveel punten scoort als bij volleybal, dan moeten we ons wel echt af gaan vragen hoe dit anders kan. En ik denk dat iedereen wel snapt waar ik heen praat. Wie verlost deze 2 ‘sporters’ uit hun lijden…?
Ondertussen was er wel een prestatie van formaat op de trailrun. Hetzelfde parcours als voor het Mountainbiken lag klaar voor onze hardlopers. 2,8 km per persoon, 3 personen totaal. En waar er door ieder team 2 heren en 1 dame mochten worden ingezet, kozen wij voor 2 dames en 1 heer. En ons vertrouwen in deze 3 topatleten werd beloond, en wel met een heel keurige 7e plaats. Waarbij ik met name Joanne D en Roeland wil complimenteren met hun waanzinnige tijden. Maar ook Maaike, zij het iets minder dan de andere 2, heeft heel verdienstelijk gelopen, anders wordt je in dit geweld geen 7e. Prachtig resultaat, en nog ruimte voor groei! Chapeau!
9.00 uur, en door met bowlen. Harry en Marcel begeven zich naar de bowlingbaan. Van Harry mogen we, na een 1e plek bij het klaverjassen, wel wat verwachten op dit onderdeel. Jaarlijks sleept hij hier keurige aantallen punten weg, met normaliter Mariëlle als medespeler. Dit jaar mocht Marcel, op papier een nog betere bowler dan Mariëlle, zijn geluk beproeven. En dat gebeurde, met scores tot ruim boven de 200 baanden ze zich naar de finale. De strijd om de eerste plek werd, helaas, verloren, maar wat rest is een, meer dan uitstekende, tweede plek! Een heel puike prestatie, jammer dat het wederom Harry is die de punten haalt, maar ook ditmaal geldt: we kunnen ze erg goed gebruiken, dus nemen zijn verhalen over hoe goed hij wel niet is, maar weer voor lief…
Tijd voor Touwtrekken, om 9.30 uur. Een loodzwaar en pijnlijk onderdeel. Dit jaar moesten er maar liefst 10 potjes getrokken worden. En na 3 potjes weet je al dat je de komende 4 dagen geen bestek meer kunt vasthouden, dat er schuurplekken zitten op plekken waar je deze nog nooit gehad hebt, dat er zweet komt uit plekken waar het nog nooit gezweet heeft, en dat er spierpijn komt op plaatsen waar zich niet eens spieren bevinden. Een slijtageslag verder, blijkt dat het helemaal zo gek nog niet gaat. Met minimaal 20 personen schreeuwen we soms de overwinning over de streep. De deelnemers, die ik met voor én achternaam wil noemen, gezien de energie die ze in dit onderdeel hebben gegooid, zijn: Bas van Meerveld, Iwan Bleij, Julian Bos, Maarten Koopman, Marijn van Meerveld, Rob Doppenberg, Joanne Gooijer, Marijn van der Linden, Maud van den Berg, Nicky van den Broek, Maaike Hus en Nikki Hartman. Dat klinkt als geweldig veel, maar geloof mij, dat is het niet! En de van pijn vertrokken gezichten doen me beseffen dat we, ongetraind, echt met iets moois bezig zijn. Dat we een team vormen, een echt team, waar we er voor elkaar zijn. Haast word ik emotioneel bij deze gedachte, als ik zie dat het bijna tijd is geworden voor korfbal, en mijn vermoeide teamgenoten eindelijk achter mij kan laten, om eens lekker een koud colaatje te pakken! Later hoorde ik dat ze 9e waren geworden: Tegenvallend.. Jammer zeg!
12.00 uur gaat de laatste grote sportronde van start, er starten maar liefst 4 onderdelen, te weten: Korfbal, Dammen, Beachgames en Darten.
Bij korfbal calculeren we altijd 2 punten in, en alles wat er meer gewonnen wordt is ‘pure winst’. Wij, als leiding, noemen we dit ook wel: hét afvoerputje van de marathon. Iedereen die nog te weinig onderdelen heeft gedaan mag hier een poosje een bal vasthouden of met een arm om hoog gaan staan. Lang verhaal kort, de ‘pure winst’ van dit jaar was 2 punten. Met 1 gewonnen wedstrijd was het weer ouderwets het slechtste onderdeel van de marathon! Voordeel voor alle andere onderdelen die bezig zijn, zo ver door de ondergrens als de korfballers is bijna niet voor elkaar te krijgen. Voor de goede orde zal ik even de namen noemen, en vult u gerust zelf in waarom dit het afvoerputje wordt genoemd… Bas, Iwan, Maarten, Rob en Jurgen. En bij de dames, Joanne D, Marijn L, Marleen, Maud, Nicky en Nikki. Nu ik de namen zo noteer, vind ik 4 punten nog een prestatie. Overigens nog een eervolle vermelding voor Marleen en Rob, die beiden eenmaal in de korf hebben gegooid! Veelzeggend dat de 2 minst talentvolle dan nog scoren ook.
Bij het dammen zijn Jansen en Roeland aan het proberen om goede scores neer te zetten. Met Roeland als ware expert, weten de heren best aardige resultaten te boeken en blijven redelijk overeind. Een 12e plek klinkt op voorhand niet heel knap, maar gezien het deelnemersveld, en het late tijdstip van de marathon, waarbij de beide heren de volle 24 uur door hebben gehaald, is dit een heel aardig resultaat. Veel tegenstanders hadden wel wat rust gepakt..
De Beachgames zijn inmiddels ook gestart. Jeroen, Harry, Mandy en Miranda moeten hier voor de punten zorgen. En waar bijna iedereen hoopt dat dit niet lukt, om Jeroen en Harry niet nog belangrijker te laten zijn, wordt ook hier weer een keurig resultaat geboekt. Een 4e plek! En dit ondanks dat ze als eerst moesten starten op het onderdeel, en dus geen tactiek konden bepalen. Uitstekend. Ook was het goed om te zien dat Mandy en Miranda de kartrekkers waren op dit onderdeel. Maar, ere wie ere toekomt, al krijg ik dit met moeite uit mijn mond, Harry en Jeroen deden het ook zeer verdienstelijk.
Tot slot van dit tijdslot was er ook nog het darten in de Oude Deel. Hemel en Julian waren hier naartoe gestuurd. Hemel heeft wel vaker wat punten voor ons binnen weten te harken, maar met Julian was het nog even aankijken wat er ging gebeuren. Na een tijdje kwam het bericht binnen dat de finalepoule behaalt was, en de strijd om de eerste plek dus nog in volle gang was. Helaas lukte dit niet, maar met een keurige 4e plek konden we ons op gaan maken voor het eindspel, waar Hemel en Julian ook weer aan zouden treden. Het eindspel zou eerst een talentenshow zijn, en we waren erg blij met de wijziging van de organisatie, om er ouderwets Mattenschuiven van te maken. Talent en Rood-Wit zijn 2 woorden die niet vaak in één zin worden gebruikt.
Om 16.00 uur ging dit eindspel van start. Omdat Rob ons vroegtijdig had verlaten, mocht Hemel zijn plek overnemen en hij neemt als enige deel aan 5 onderdelen. Dat de fut er bij ons team aardig uit was, konden we wel zien aan de eindstand. Een 18e plek, net zo droevig als korfbal, en dus nog beroerder dan volleybal. Dit moet volgend jaar echt anders. Voor de meeschrijvende lezers, nog even de namen: de volgende futloze flierefluiters hebben gezorgd voor dit slappe einde: Hemel, Julian, Maarten, Mandy, Marleen en Nikki. En met deze aanfluiting kwam er een einde aan deze slopende, enerverende, veelal sportieve en vermakelijke 24 uur. Wat een mooi evenement, wat een fantastische organisatie, wat een mooie onderdelen, en wat kijk ik nu al uit naar volgend jaar.
Maar los van het evenement, wat heb ik genoten van mijn team, ons team, stuk voor stuk doorgegaan tot het gaatje. En ook al waren de resultaten niet altijd wat we hoopten, over inzet en strijd kan ik niks zeggen, dit was er constant, en in overvloed.
Nu is het zenuwachtig wachten op de einduitslag. Natuurlijk met z’n allen aan een grote tafel, zoals dat hoort. En natuurlijk word ik aangesproken op mijn enorme wanprestatie bij het korfbal, zoals dat hoort. En natuurlijk zeg ik dat een plek in de top 10 onze doelstelling is, dat het verder niet uitmaakt. Maar dat doet het wel. Na zoveel uren van doldwaze emotie willen we maar 1 ding: Een mooi eindresultaat, een goed eindresultaat, een eindresultaat dat recht doet aan onze inspanning! Dat al onze doelstellingen zijn gehaald, en misschien nog wel meer! We wachten braaf, gespannen en voor het oog, ontspannen, af wat de prijsuitreiking ons gaat brengen.
Graag maak ik nog even een sprongetje in de tijd, want direct na de prijsuitreiking, hebben wij als team zelf altijd een prijsuitreiking. Ieder jaar maken wij zelf enkele prijzen die wij uitreiken, en alvorens naar de grote climax toe te werken, is het misschien leuk om onze eigen prijswinnaars nog even in het zonnetje te zetten. Start ik met de ‘Grootste Verrassing’ van het toernooi.
En eerlijk, dit waren er best wat. Een 4e plek bij de Beachgames was prachtig, of de 5e plek bij de Triple3. Maar in onze ogen waren de terechte winnaars van deze prijs: Julian en Hemel met hun 4e plek bij het Darten!
De volgende prijs was voor de ‘Beste Nieuwkomer’. Ik heb ze vooraf allemaal al voorgesteld, en er zijn erg goede prestaties geweest, maar met het programma dat Roeland voor ons heeft uitgevoerd, kunnen we niet om hem heen. Fantastisch Roeland!
Door met de prijs voor de ‘Beste Supporter’. Ook hiervoor komen er meerdere in aanmerking, het moet in ieder geval iemand zijn die 24 uur lang overal te vinden was, en in onze ogen konden we niet om Joanne Gooijer heen. Zoals Harry het haast filosofisch wist te omschrijven. “Bij iedere sport waren supporters, maar er was maar 1 supporter bij iedere sport” Wauw!! En terecht voor Joanne!
De met de 4e prijs, deze was voor het ‘Sportmoment van het Jaar’. Ook hier een zware strijd, we hebben heel veel moois mogen aanschouwen van iedereen, maar Nikki op het voetbalveld. Fenomenaal! Van harte Nikki!
Door naar de ‘Grootste Teleurstelling’. Niet alles gaat zoals het moet, en bij sommige sporten reken je op meer dan je krijgt. En met name was dit het geval bij het puzzelen. Een wekenlange voorbereiding, met maar 1 doel: 1e worden. Dan is een 3e plek gewoon niet goed genoeg! Met name Joanne D en Laura, deze is voor jullie!!
Alweer de 1 na laatste prijs is voor de ‘Beste Sportprestatie’. Ook hier leen ik graag de tekst van onze groepsfilosoof Harry: “Er zijn 3e prijzen, er zijn 2e prijzen, maar er is maar één 1e prijs.. En die is voor het Klaverjassen!!” Harry en Jeroen, meer dan verdient! Klasse..
Tot slot was er nog de erkenning voor de tasjes die Harry aan het begin van de marathon voor iedereen gemaakt had. De prijs voor ‘Beste Tasjes Maker’ ging naar Harry, en hij vierde dit, bescheiden als hij is, zeer ingetogen met de groep.
Leuk om deze prijzen aan de winnaars te mogen uitreiken, van harte met deze prachtige erkenning voor jullie inzet. In welke categorie je ook hebt gewonnen, we houden van jullie!
Tot zover dit uitstapje in de toekomst, feitelijk staan we nog altijd te wachten op de grote uitslag. Onze zenuwen zijn nauwelijks nog in bedwang te houden, maar we moeten. Dan start eindelijk de prijsuitreiking. Ohnee, eerst nog die stomme FairPlay Cup. Nou, snel even dan, dan kunnen we door naar het echte werk, want: Hebben we nu wel of niet de top 10 gehaald??
“En de FairPlay Cup van dit jaar gaat naar: Team ROOD-WIT…”
ROOD-WIT?? ROOD-WIT!! FANTASTISCH, WEERGALOOS, GEEN WOORDEN, BLIJ, BLIJER, TRANEN, EMOTIE, FEEST, NOG MEER TRANEN, NOG MEER BLIJDSCHAP, NIET TE BEVATTEN… TEAM ROOD-WIT, ROOD EN WIT… LALALAAALALAALAAAA!!!
Verder gaat de hele prijsuitreiking langs me heen, ik geloof dat ik nog een beker op moest halen, maar wat maakt het uit… DE FAIRPLAY CUP NAAR ROOD-WIT!
Mocht het toch iemand interesseren, de top 10 hebben we gehaald, we zijn 8e geworden, waarmee werkelijk al onze doelstellingen voor dit jaar behaald zijn. Maar wie heeft het daar nu nog over, na het winnen van zo een fantastische FairPlay Cup. Wat een eer, wat een erkenning, wat een moment!
Wat heb ik genoten van het evenement, wat heb ik genoten van mijn teamgenoten, wat heb ik genoten van mijn medeleiders, wat heb ik genoten van de mooie onderdelen die ik mocht spelen en bekijken, of zelfs organiseren. Alles fantastisch en alle teams die ons de FairPlay Cup hebben gegund, waanzinnig veel dank, jullie hebben mijn mooie dag, nog heel erg veel mooier gemaakt!
Rest mij niets dan uitkijken naar volgend jaar, wanneer wij nog beter, nog ouder, nog zwaarder, maar ook gemotiveerder, en nog sportiever, terug zullen komen. Met weer het mooiste team, een nog mooier team, en met nog andere doelstellingen!
Een waanzinnig trotse en euforische leider van Team Rood-Wit!
Groet Jurgen!