Zo’n 4 jaar geleden maakte ik de keuze om mijn voetbalschoenen aan de wilgen te hangen. Een wijs besluit, aangezien ik tijdens de warming up al tegen kramp moest vechten, de spierpijn meestal pas in de loop van de week verdween en de enige die ik een plezier deed met mijn aanwezigheid, de tegenstander was. En dat terwijl ik ook nog 85 minuten stond te vlaggen…
Toch vind ik het spel zo leuk, dat ik mijzelf had voorgenomen, als de tijd daar was, 35+ voetbal te gaan spelen. Geen slidings, geen duels, half veldje, geen scheids, 2x 35 minuten en mensen die net zo’n gebrek aan conditie hebben als ondergetekende…
Na het afgelopen seizoen, deels als 34 jarige, al met team 2 (waarvoor veel dank, bijzonder leuke wedstrijden gespeeld en een leuk team!) meegespeeld te hebben, leek het me wel leuk om zelf een teampje bij elkaar te zoeken. Op papier een makkie, maar getuige de namen die ik hieronder zal noemen, begrijpen jullie wel dat het geen eenvoudige klus is geweest. Ik stel ze graag even aan u voor, wellicht kent u er nog een paar:
Albert van den Brink:
Vroeger, toen ik nog een jong mannetje was, speelde Albert rechtsvoor, was pijlsnel, had een geweldige voorzet en besliste menig wedstrijd met zijn onnavolgbare acties. Nou ja, onnavolgbaar, gewoon de bal langs de tegenstander schieten en er hard achteraan… Deze vaardigheid leverde hem een transfer op van Rood-Wit naar DVS’33. Helaas kwam er door gezondheidsproblemen al snel een einde aan zijn voetbalcarrière. Na jaren niet gespeeld te hebben, wil hij het toch nog eens gaan proberen.
Gerhard Bronkhorst:
Werd afgelopen jaar nog kampioen met het 5e, waarmee hij zijn carrière op zijn hoogtepunt afsloot. Dat hij dit seizoen maar 3 wedstrijden heeft meegespeeld omdat hij continu geblesseerd was, doet hier niets aan af. Hoewel hij eruit ziet als bijna 50, is hij pas achterin de 30 en kan hij nog vele jaren mee. Ook aan zijn speelstijl hoeft hij weinig te veranderen, duels ging hij al uit de weg, lopen deed hij al niet en hij gebruikte al een half veld i.v.m. een slechte conditie. En nu hij ook nog de kersverse vader van een meisje is geworden, zal een chronisch slaaptekort hem ook nog parten gaan spelen. Toch, en al zeg ik het maar om zijn zelfvertrouwen te vergroten, zijn we blij met Gerhard in ons midden.
Michael van de Bor:
Over stilstaande voetballers gesproken. Maar nu 1, die tot 10 jaar geleden wél een bal op maat kon geven. Jarenlang heeft hij in de lagere senioren gespeeld, iemand waar je echt van op aan kan, is altijd aanwezig, ook wanneer je soms hoopt dat hij zich een keertje afmeld… Maar goed, we hebben niet voor niets een reservebank. Michael is een aantal jaar geleden gestopt omdat hij zag dat, zelfs zijn traptechniek, bergafwaarts ging. Nou, laten we zeggen dat er met zijn ogen niets mis was, en laten we verder hopen dat er nog iets van die waanzinnige traptechniek is overgebleven… Ik durf niets te beloven!
Michel van de Kamp:
Geen onbekende bij Rood-Wit. Wat heet. Een, voor Rood-Wit begrippen, geweldige carrière achter de rug. Eerst als speler, maar na een vervelende blessure, ook zeker als trainer. Afgelopen jaar nog actief als trainer van de jongeren onder de 19. Hij zal dit jaar de rol van keeper op zich nemen. Zijn fysio heeft hem, op aanraden van ons, medegedeeld dat voetballen geen optie meer is. Wat we een beetje onderschat hebben, is dat keepers bij deze tak van sport, de wedstrijden beslissen. Het zijn maar kleine goaltjes en wanneer we hier dus wel een ervaren keeper zouden hebben staan, hadden we best kans gehad om ons te handhaven in poule A…
René van Hierden:
Nog zo’n, zichzelf overschattend, mannetje. We moeten zo spelen, dit moet beter en dat moet beter… Maar wel om de zondag in de Kuip gaan zitten! Maargoed, laten we het over voetbal hebben, al zit ik te bedenken of er raakvlakken zijn tussen voetbal en René. Inzicht, mwah. Talent, mwah. Schot, mwah. Eigenlijk is het enige dat hij heeft, een portie inzet waar je ‘U’ tegen zegt. Ook hij komt terug van een blessure, en ook hij werd kampioen met het 5e van Rood-Wit. De vergelijkingen met Gerhard zijn er dan ook teveel om op te noemen, behalve dat René niet te beroerd is om zo nu en dan een loopactie te maken…
Marein van de Brug:
Wanneer je vanuit het niets aan een team gaat bouwen, kunnen er niet alleen maar oud-voetballers in komen. Marein is hier het levende bewijs van. Zijn motivatie speach, zijn inzet en zijn energie zijn daar-en-tegen ongeëvenaard. Marein zal dit seizoen voor het eerst in zijn leven een wedstrijd spelen. Ons grote geluk is dat hij een eigen bedrijf heeft en niet kan garanderen dat hij er iedere zaterdag bij kan zijn. Kent of bent u iemand die wel eens een tanktransport nodig heeft, bekijk ons speelschema en probeer hem op de wedstrijddagen vanaf ongeveer 14.00 tot 15.00 uur aan de telefoon te houden. We zullen u erg erkentelijk zijn!
Wilco van den Brink:
Nog een volslagen onbekende, ook nog nooit een officiële wedstrijd gespeeld, en zelfs zijn motivatie speach is slecht. Wel heeft, ook hij, een eigen transportbedrijf. Ook voor deze speler geldt dus, werk gaat boven hobby, en het is dan ook de vraag hoe vaak we van zijn kwaliteiten mogen genieten. En überhaupt, of hij wel kwaliteiten heeft waarvan we zouden kunnen genieten… Waar we zeker van zijn is dat deze twee nieuwe smaakmakers voor veel spelplezier gaan zorgen.
Peter van Wincoop:
Tot aan de senioren was Peter een belangrijke spil in de diverse teams waarin hij acteerde. Vanaf de senioren kwam er, door tijdgebrek en langdurige blessures, niet de carrière van de grond, die paste bij zijn talent. Een goed schot, een goed inzicht, bereidwilligheid om het vuile werk voor anderen op te knappen, scorend vermogen, waanzinnige conditie en een teamplayer pur sang! De lezers die mij kennen, krijgen door dat dit neigt naar slijm-gedrag. Dat klopt ook zeker, Peter is namelijk onze sponsor. En ik heb hem vooraf moeten garanderen dat ik zijn missende ruggengraat in dit stukje niet zou benoemen. Het terugkerende patroon waarbij hij zijn team, jaar in, jaar uit, halverwege het seizoen in de steek liet, om tenslotte bij het eindfeest aan te schuiven, alsof er niets was gebeurd. Ik snap deze wens en als een sponsor zoiets vraagt, wie ben ik dan…
Roel Scheuter:
Een voor mij, volledige onbekende. En dat terwijl hij al heel wat jaartjes meeloopt als trainer en sponsor van diverse jeugdteams. Ook voor ons, draait hij zijn hand niet om, toen hem gevraagd werd een duit in het zakje te doen wat betreft de sponsoring. Samen met Peter, is hij verantwoordelijk voor de tenues die het komende seizoen op de velden te bewonderen zijn.
Wat er voetballend van iemand van bijna 50 verwacht moet worden, is voor mij ook een vraag. We zien hem als de vader van de groep, een aanspreekpunt bij problemen en zijn vriendelijke verschijning doet iedereen de ernst van een potje voetbal vergeten…
Geurt van Hierden:
Ik zie jullie al schrikken, gaat die weer voetballen? Maakt u zich niet ongerust, wij snappen als geen ander dat het voor iedereen beter is wanneer hij zijn voetbalschoenen thuis laat. In een dronken bui (niets menselijks is deze jongen vreemd) heeft hij zich aangeboden als leider. De daarop volgende sollicitatieprocedure doorliep hij zonder noemenswaardige problemen. Met name het feit dat hij de enige kandidaat was, maakte van hem een geschikte. Zijn voornaamste taak zal het bijhouden van de tijd zijn. Nu is hij hier niet heel goed in, maar we houden hem in ieder geval bij de andere teams weg, wat een hele opluchting voor ze zal zijn. Je moet er toch niet aan denken dat hij nogmaals als speler de velden onveilig gaat maken…
Christian van de Kamp:
Sinds hij een jaar vrijaf heeft genomen bevalt de vrije tijd die ontstaan is, maar al te goed. Gelukkig is ook hij vader geworden, en net als iedere vader, ga je dan op zoek naar iets waardoor je het (t)huis kan ontvluchten. Na een glansrijke carrière bij diverse clubs in de regio, heeft hij vorig seizoen, na een avontuur in Nunspeet, de schoenen aan de kant gegooid. De enkels willen niet meer, de focus is weg en er is een mooier tijdverdrijf op zijn pad gekomen. Desondanks wilde hij zich dus toch aan het team verbinden. En al is het beste er vanaf, hij denkt zelf nog altijd dat hij op een behoorlijk niveau kan acteren. Dus kom gerust eens kijken naar dit fenomeen, maar wanneer je een eerlijke mening hebt over zijn niveau, deel dit dan alsjeblieft niet met hem, het is een gevoelige jongen…
Paul van de Kamp:
Onze enige man van onder de 35. En dat zie je aan alles, fit, gedreven, niet te beroerd om meters te maken. Werkelijk de perfecte aanvulling op het team dat verder, kwa loopvermogen, nogal iets te kort komt. Dat zijn loopvermogen zijn gebrek aan kwaliteit en techniek niet goedmaakt, weten we allemaal, maar we hopen dat hij toch het verschil kan maken. Ook het feit dat we al diverse mensen gevraagd hadden, om deel te nemen in het team, alvorens bij Paul uit te komen, mag de pret niet drukken. Stiekem zijn we hartstikke blij met hem. Al is het alleen al omdat hij kan zorgen dat Chris zijn enkels goed op zijn plek blijven zitten. En natuurlijk omdat hij degene is die Michel ten stelligste heeft afgeraden om te spelen ipv keepen. Waarvoor nog alle dank!
En ikzelf:
Tja, ook ik ben vader geworden…
Zoals boven al beschreven ben ik een paar jaar geleden gestopt met voetbal, maar wel actief gebleven bij de club. Niet met het voetbal zelf, ik werd leider van het damesteam, maar toch. Het blijft knagen, en wanneer ik zo nu en dan meetrain, eens een potje mee speel, dan wil ik altijd meer. En dat resulteerde in dit: Een ‘eigen’ 35+ team. Een soort droom die uitkomt, of nachtmerrie die voor de deur staat, we zien wat ervan terecht gaat komen.
Mocht u tijd of zin hebben om eens te komen kijken. En ik verwacht dat wel, aangezien u ook tijd heeft om dit belachelijke stuk tot het eind aan toe te lezen, komt u gerust eens kijken. Geef eens een advies, moedig ons aan of geniet gewoon van het plezier dat we uitstralen. We zullen u niet teleurstellen!
Tot ziens op sportpark ‘de Eendracht’, ik vermoed op het veld voor de kantine, al kan ik het ook wel begrijpen als we voorlopig een beetje uit het zicht worden ingedeeld…!
Groet Jurgen van de Kraats